Ten dzień jest równocześnie rocznicą Cudu nad Wisłą, a o bohaterstwie polskiego żołnierza w obliczu bolszewickiej nawały przypominała obecność kompanii reprezentacyjnej 21. Brygady Strzelców Podhalańskich z Rzeszowa, która Matkę Bożą Ludźmierską obrała sobie za patronkę.

Godne miejsca przy arcybiskupie zajęli na wysokości polowego ołtarza księża prałaci, dziekani i księża jubilaci obchodzący 50. rocznicę święceń kapłańskich. A na uroczystą sumę – prócz tłumu wiernych z wiązankami kwiatów i ziół – przybyli reprezentanci służ mundurowych, władz powiatu, podhalańskich samorządowców, także władz ministerialnych.

Między pomnikiem św. Jana Pawła II a ołtarzem polowym stanęły poczty sztandarowe oddziałów Związku Podhalan, z delegacją górniczej „Solidarności”. Muzyczną oprawę zapewniały odpustowej uroczystości Chór „Magnificat”, zespół „Podhalanie” oraz Orkiestra OSP z Mszany Dolnej.

W spiekocie południa ratowały ludźmierskich pielgrzymów parasole, wachlarze i butelki z wodą. Wytrzymałość góralskich pocztów w „bukowych” portkach, sukiennych cuchach i kapeluszach, zaiste, była bezprzykładna… Duże grupy wiernych chroniły się w cieniu drzew, ale rzędy ławek ławki pośrodku Ogrodu Różańcowego i tak się zapełniły. Niektórych – jak góralska tradycja każe – przywiozły na odpust fasiągi, półkoski i landa z paradnie przystrojonymi końmi u dyszla. Za murami bazyliki rozłożyły się kramy z odpustowym towarem. Od wieku nie zmieniły się w tym asortymencie tylko „palone” cukierki.

Arcybiskup witany był w Ludźmierzu jak zwykle, przez małych i starszych górali, wierszowanymi życzeniami. Jego homilia głoszona podczas koncelebrowanej sumy wpisuje się w cykl mocnych kazań z politycznym kontekstem.

Wpierw jednak przypomniał Metropolita Krakowski wydarzenia sprzed 60 lat, towarzyszące uwieńczeniu cudownej figury – za zgodą Jana XXIII – papieskimi koronami. Na ten czas ówczesny  biskup krakowski, wikariusz kapitulny – Karol Wojtyła  przygotował odezwę do wiernych, którą abp Jędraszewski obszernie cytował w swojej homilii, wspominając tłum ciągnący do Sanktuarium w strugach deszczu i symboliczny incydent z pochwyconym przez krakowskiego biskupa złocistym berłem oraz słowami prymasa Stefana Wyszyńskiego o „przekazaniu władzy” przez Matkę Bożą.

 – Tu w Ludźmierzu, przed wiekami, zaczęła się na Podhalu cześć Maryi – Matki Boga i ludzi. Przychodzili oni po ducha prawdy, obowiązkowości i sumienności – mówił  arcybiskup Jędraszewski.

Ale wskazywał też na historyczny kontekst tych religijnych wydarzeń: czas „dyktatury proletariatu”, żelaznej kurtyny, sądów podporządkowanych socjalistycznej ideologii, robotniczych protestów, wypadków poznańskich, zwolnień z pracy, walki z Kościołem, rugowania religii ze szkół, poniżania tych, którzy „przeszli już na śmietnik historii”.  

 Równocześnie Kościół przygotowywał się wtedy do Millenium Chrztu Polski, a papież Jan XXIII wydał encyklikę „Pacem in terris”, która mówiła o prawie człowieka do pracy, sprawiedliwości, wolności, miłości, szacunku.

 – Rozumiemy aktualność tych słów w kontekście rewolucji neomarksistowskiej, która obejmuje różne kraje – mówił arcybiskup. – A to jest zamach na prawdę – bo mówi się że każdy ma własną prawdę. Popadamy w subiektywizm, relatywizm, tzw. narracje; zamach także na prawdę o człowieku – w postaci ideologii gender, bo kwestionuje się, że ktoś jest kobietą czy mężczyzną, negując prawa biologii czy genetyki. Prześladuje się przeciwnych tej ideologii. Mamy też do czynienia z zamachem na wolność religijną – jedni chcą usunąć religię ze szkół, inni domagają się „opiłowania katolików”. Byliśmy niedawno świadkami ataków uderzających w samą świętość „najwspanialszego z roku Polaków” – i to na podstawie esbeckich dokumentów. Mamy do czynienia z zamachem na prawdę o grzechu. (…) Totalitaryzm – w imię wolności – chce walczyć z prawdą Ewangelii, podważać to, czym żyjemy. (…) Tymczasem mamy prawo do miłości do prawdy – w świecie, w którym kłamstwem próbuje się budować sukcesy polityczne. Gdy wydarzył się Cud nad Wisła – byliśmy sami, ale polski naród był na klęczkach: na Jasnej Gorze, w Warszawie, w wielu kościołach. Ludzie różnych orientacji potrafili się zjednoczyć, a polskie wojsko miało wspaniałych dowódców, dzielnych żołnierzy, heroicznych kapelanów. Polski naród, będąc sam, ale wierny Bogu – zwyciężył. Stąd nasza dzisiejsza wielka modlitwa – abyśmy w nowych odsłonach dziejowych umieli domagać się prawdy i żyć w prawdzie. Abyśmy umieli żyć w wolności, a nie oddając innym w ręce sprawy suwerenności i wolności. Abyśmy umieli żyć w duchu szacunku, a nie inwektyw i kłamstw. Abyśmy w sobie i wokół siebie, za przyczyną Maryi, budowali tu na ziemi prawdziwą cywilizację miłości.

Jubileuszową homilię metropolity wierni zgromadzeni przed ołtarzem polowym nagrodzili oklaskami.

(asz)

Fot. Paweł Kos