Kolejny wielki kapłan z Krakowa, kościelny dostojnik wielkich zasług, o niezwykłej wrażliwości społecznej, odszedł w wieku 89 lat. Był doktorem nauk teologicznych, w latach 1970–1978 – rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Godność  arcybiskupa metropolity krakowskiego piastował w latach 1979–2005. Funkcję wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski sprawował w latach 1979–1994. Od dziesięciu lat był arcybiskupem seniorem archidiecezji krakowskiej. Należał do czterech kongregacji watykańskich: wychowania katolickiego, zakonów, duchowieństwa i biskupów.

Warto przypomnieć, że Kard. Macharski wspierał „Solidarność”, a podczas stanu wojennego zabiegał o prawa internowanych i ich rodzin, w ramach Arcybiskupiego Komitetu Pomocy Więźniom i Internowanym. Po Sierpniu 1980 został współprzewodniczącym reaktywowanej Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Zasłużył się dla budowy bazyliki i rozbudowy Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach oraz powstania Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu. Reaktywował i rozbudował archidiecezjalną Caritas.

W latach, gdy był metropolitą, powstawały domy samotnej matki, rodzinne domy dziecka, zakłady opiekuńczo-lecznicze, poradnie psychologiczne i schroniska dla bezdomnych. Założył katolickie tygodniki: krakowską edycję „Gościa Niedzielnego” i „Źródło”, a także diecezjalne Radio Mariackie (następnie Radio Plus). Przyczynił się do transmitowania w każdy piątek mszy dla chorych na antenie Telewizji Kraków.

Śp. Kardynał był członkiem Społecznego Komitetu Odnowy zabytków Krakowa, współzałożycielem i honorowym członkiem Stowarzyszenia Siemacha. Od dziesięciu lat pełnił funkcję kapelana stanowego Rycerzy Kolumba w Polsce. Honorowe Obywatelstwo przyznało mu 13 miast i gmin – Nowy Targ w roku 2000, a tytuły doctora honoris causa – sześć polskich i zagranicznych uniwersytetów, w tym Papieska Akademia Teologiczna i Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. 

Został kawalerem Orderu Uśmiechu i Małopolaninem Roku 2000. Przyznano mu godność Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej oraz Złotego Hipolita. Instytut Pamięci Narodowej uhonorował Go nagrodą Świadek Historii. W 2015 odbierał złotą odznakę Zasłużony dla NSZZ „Solidarność”.

Był Kardynał honorowym członkiem Związku Podhalan w Ameryce Północnej oraz dostojnikiem Zakonu Kawalerów Maltańskich i Zakonu Św. Łazarza.

Wyróżniał się erudycją, zamiłowaniem do historii, sztuki, nawet… motoryzacji i nowinek technicznych. Żywo zainteresowany otaczającą rzeczywistością, obdarzony analitycznym, refleksyjnym umysłem, śledził wydarzenia oraz zjawiska społeczne w kraju i za granicą. 

Rzesze wiernych zapamiętają go jako kardynała udzielającego sakramentu bierzmowania tysiącom młodych ludzi, życzliwie przyjmującego zaproszenia do udziału w lokalnych uroczystościach kościelnych i społecznych wydarzeniach, do poświęcenia ważnych obiektów. Z ludźmierskim Sanktuarium, Podhalem i Nowym Targiem łączyły go wyjątkowo serdeczne więzi.

Uczestniczył np. w 100-leciu I Liceum im. S. Goszczyńskiego, święcił Podhalańską Państwową Wyższą Szkołę Zawodową, nowo wybudowane rondo im. Jana Pawła II, kościół Św. Jadwigi Królowej, nową szkołę i halę sportową na Niwie. Do Ludźmierza dawał się zapraszać na Dożynki Podhalańskie i pasterki maryjne. Nie wszyscy wiedzą, że był także Honorowym Ratownikiem Grupy Podhalańskiej GOPR.

Wszędzie przytulał ludzi do serca, zdawał się być promieniem Bożej miłości. Zjednywał sobie wiernych – ale i niewierzących – prostotą, bezpośredniością, wrażliwością, inteligentnym poczuciem humoru, a przede wszystkim – mądrością słowa i skupieniem w modlitwie.

Klepsydra i obrazek – od Grupy Podhalańskiej GOPR

/as