Dla tej familijnej plejady artystów rola żony Stanisława Cukra, Marii, mamy utalentowanej czwórki, była spajająca i organizatorska. A tym ważniejsza, że na co dzień rodzeństwo mieszka i działa z dala od siebie. Słowo Mapatesta – wspomnienie dziecinnych zabaw, magiczny klucz do formuły wystawy, składa się pierwszych sylab imion jej autorów: Marii, Pawła, Teresy oraz Stanisławów – seniora i juniora. Plastyczna forma tej sylabowej enigmy jest z kolei dziełem przedstawicielki trzeciego pokolenia – siedmioletniej Zosi, córki Marii.

Stanisław Cukier senior, artysta znany i ceniony w kraju i za granicą, to ikona podtatrzańskiej sztuki – absolwent, a potem przez ćwierć wieku dyrektor Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem, wykładowca na Wydziale Rzeźby i Medalierstwa warszawskiej ASP, autor zarówno miniaturowych dzieł, refleksyjnych rzeźb, jak i znaczących pomników. Jego ulubione tworzywa to brąz i kamień.

Rzeźbiarską drogą podąża za ojcem córka Maria, pracując w drewnie i marmurze, uczestnicząc też w scenograficznych i kostiumowych projektach brata Pawła. Jabłko jej talentu – po studiach i pobytach we Włoszech oraz Hiszpanii – niedaleko padło od rodzinnej jabłoni. Kilka już lat prowadzi pracownię stolarską dla osób z niepełnosprawnością intelektualną przy Kole PSONI w Zakopanem.

Rosnący w artystycznym klimacie, kolejny po ojcu i siostrze absolwent Szkoły Kenara, Paweł Cukier, w warszawskiej ASP studiował scenografię i na projektowaniu scenografii oraz kostiumów koncentruje się jego zawodowa ścieżka. Co nie przeszkadza mu malować i pasjonować się tańcem współczesnym.

Modelką w jego scenograficznych i kostiumowych projektach jest młodsza siostra, Tereska, jeszcze jedna w rodzinie absolwentka zakopiańskiej Szkoły im. Kenara. Zagraniczne stypendium pozwoliło jej na studiowanie w Niemczech. A Instytut Ceramiki i Szkła w Nadrenii poprowadził ją ku własnej artystycznej pasji – fascynacji szklanym tworzywem i eksperymentowania ze starymi technikami hutniczymi. Szkło formuje na zimno i na gorąco. Dzieła jej wyobraźni i ręki to formy zarówno użytkowe, jak i artystyczne.

W innym kierunku poszedł Stanisław Cukier junior, który pracę naukową w dziedzinie biologii i chemii łączy z zamiłowaniem do fotografii i… cyrku współczesnego. Jedną pasję ma wszakże wspólną z bratem Pawłem – taniec. Jego dzieła to unikatowe filmy i zdjęcia – również podwodne – ekosystemu Antarktyki, wykonane z pomocą kamery mikroskopowej. Prowadził bowiem badania w Polskiej Stacji Antarktycznej, portretując też ludzi pracujących w polarnych warunkach.

Rozmaitość artystycznej ekspresji hojnie obdarzonego talentami i pasją klanu Cukrów czyni rodzinną wystawę wydarzeniem niezwykłym i ze wszech miar interesującym. Można się o tym naocznie przekonać do 30 listopada.    

(asz)