Strój odświętny tutejszej ludności był ważnym elementem tożsamości lokalnej, stanowił także widomy znak odrębności terytorialnej. Każdą wieś wyróżniały bowiem charakterystyczne motywy zdobnicze czy też hafty. Strój świadczył o wieku, statusie materialnym i stanie cywilnym jego właściciela. Wielowiekowa ciągłość i trwanie tradycyjnego stroju i ubioru tutejszych mieszkańców wsi determinowana była głównie przez brak dostępności materiałów do jego produkcji. Jeszcze bowiem w połowie XIX w. wszystkie surowce potrzebne do wytwarzania odzieży pochodziły z własnej wytwórczości. Zarówno len, skóra oraz sukno były wytwarzane przez lokalnych rzemieślników na potrzeby własnych społeczności.
 

Na straży tradycyjnego stroju i jego niezmienności stała zwykle starszyzna wsi, tutaj to odwieczne tradycje rządziły zarówno kanonami piękna jak i samej mody. Nie oznacza to jednak, że stroje nie podlegały modyfikacjom. Wprost przeciwnie, przez dziesięciolecia ewoluowały ograniczone dostępnością materiałów, ale podatne na wpływy zewnętrzne. Elementy stroju jako dobro materialne przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie, wchodziły w skład wyprawy dla panny młodej, czy też dziedziczonego majątku. Zarówno materiały do szycia stroju jak i same jego elementy stanowiły jeszcze w XIX w. wynagrodzenie za roczną służbę.

źródło: Starostwo Powiatowe w Nowym Targu