Ponieważ nowotarskie Gimnazjum Nr 1 nosi imię Tadeusza Kościuszki a młodzież – zwłaszcza harcerska – ma patriotyczne poczucie, sala widowiskowa MOK-u podczas tego spotkania była prawie pełna. Ponadto zacna prelegentka, gwiazda współczesnej literatury nurtu historiograficznego, Mistrzyni Mowy Polskiej, ma wielu przyjaciół w Zakopanem i oni też przybyli do Nowego Targu, by ucieszyć się obecnością tej, którą serdeczne więzi łączyły ze zmarłą w 1979 r. i spoczywającą na zakopiańskim cmentarzu ikoną polskiego harcerstwa Olgą Małkowską. Co więcej – na sali znalazła się praprawnuczka siostry Tadeusza Kościuszki. 

„Pisarka losu polskiego” w swój perfekcyjnie przygotowany, półtoragodzinny wykład, weszła dźwiękami Poloneza Ogińskiego „Pożegnanie ojczyzny” i podniośle.

Dama Orderu Uśmiechu, pisarska znakomitość w lokach i fioletach, bohaterami swojej potoczystej, ozdobnym językiem snutej opowieści uczyniła  tych, którzy w naszych narodowych dziejach stali się symbolami miłości Ojczyzny, czyli: Tadeusza Kościuszkę, Adama Mickiewicza, powstańca listopadowego „od pióra i broni” – Seweryna Goszczyńskiego, Fryderyka Chopina, Henryka Sienkiewicza, swojego ulubieńca Stefana Żeromskiego; a z historii nowszej – bohaterów „Kamieni na szaniec” i powstania warszawskiego – harcerzy Szarych Szeregów. Przez wspomnienie postaci Władysława Orkana i europejskiej sławy w dziedzinie medycyny – prof. Jana Venuleta, patrona miejscowej szkoły mundurowej – wykład Barbary Wachowicz nabrał lokalnego kolorytu. Dobrze, że kilku historyków przyprowadziło na wykład swoich uczniów. Prelegentka w kultowych fioletach z wielką sympatią zwracała się do obecnych na sali druhen i druhów – z zastępów nie tylko nowotarskich, ale także z Rogoźnika i Ludźmierza.

Kilka razy poderwała publiczność z krzeseł dźwiękami patriotycznych utworów. Wzruszyła też słuchaczy osobistym wątkiem.

A wykład tej, która sprowadza narodowych bohaterów w piedestału, by stali się nam bliżsi, pokazał, jak najwyższe wartości i ideały: Bóg, honor, Ojczyzna, nauka, cnota, przyjaźń i wierność – objawiały się i ucieleśniały w życiu kolejnych pokoleń Polaków. Co więcej – żyją w młodzieży, zwłaszcza w „wiernej rzece polskiego harcerstwa”. Gdy Barbara Wachowicz odebrała już podziękowania do Grupy PAMIĘĆ i – tradycyjnie – góralską chustę, ale tym razem z kwiatami na liliowym tle, a potem zeszła ze sceny, długo jeszcze oblegał ją tłumek druhen z wypiekami na twarzach i entuzjastów jej patriotycznego pisarstwa. Książki szły jak ciepłe bułeczki, a każdy prosił o dedykację.

/as