Autor pochodzi z Chemnitz (miasta kamieni) niedaleko Drezna, trzeciego co do wielkości miasta malowniczej niemieckiej Saksonii. Czas emerytury sprzyjał poświęceniu czasu pasji, która pielęgnował od dziecka – fotografii. Z kolei możliwość obróbki komputerowej dała praktycznie nieograniczone możliwości kreacji.

Nowotarska wystawa to jego pierwsza zagraniczna ekspozycja. W miejscu bynajmniej nie przypadkowym, bo z Nowego Targu pochodzi jego żona, Barbara. Tu zaczął bywać w latach siedemdziesiątych i regularnie przyjeżdża z rodziną. Przyjazdy często łączył z wypadami w góry.

Wernisaż w holu MCK-u stał się jego opowieścią o zdjęciach i okolicznościach, w jakich powstały, a za tłumacza służyła Andreasowi żona. W zdjęciowych notacjach wrażeń z różnych miejsc widać wrażliwość na rytm przestrzeni tworzonych ludzką ręką, ale i na magię zjawisk, które są dziełem natury. Część fotografii jest zagadką do rozwiązania, bo któż by się np. domyślił, że świetlista kopuła to efekt kręcenia kołem od roweru z zamocowanymi na nim ledowymi światełkami… Metafizyczny nastrój „wiecznej pamięci” wprowadza spotęgowane mnóstwem odbić światło świec w Yad Vashem. Tak objawia się dusza fotografika-eksperymentatora.

Oko Andreasa szuka ciekawych perspektyw, nietypowych ujęć, łączy obiekty z różnych światów – jak wieżę starej katedry z industrialnym kominem ciepłowni w wesołych kolorach.

Nowotarskich zdjęć jest w tym wystawowym zestawie kilka. Może poznany ławicę naszych ptaków zrywających się do lotu, ale czy w symetrycznej kompozycji barwnych smug domyślimy się podświetlonych kolorowo bryzgów fontanny przed ratuszem? Czy subtelny rysunek skojarzymy ze strukturą pękającego lodu? Oto magiczne sztuczki fotografii. Pasjonat z Chemnitz się w nich lubuje. A patrzących mogą intrygować, uwrażliwiać, rozczulać.

(asz)