Światowy Dzień Świadomości Autyzmu przypada co prawda na 2 kwietnia, ale wystawa plastycznych prac, które powstały na zajęciach terapeutycznych podopiecznych Niepublicznego Przedszkola Terapeutycznego oraz Niepublicznej Szkoły Podstawowej Niebieska Kokardka w Nowym Targu została w MCK-u, z pomocą Gabriela Wolskiego i Tomasza Szlagi, zorganizowana właśnie teraz. W holu placówki, przed salą widowiskową, będzie ją można oglądać do końca miesiąca.

Ekspozycja, przy której witał szczególnych gości dyrektor Andrzej Lichosyt, nosi tytuł „Świat oczami dziecka w spektrum autyzmu” i gromadzi ok. 60 prac. Są one szczególną opowieścią naznaczonych odmiennością małych autorów – o ich przyjaźniach, pasjach, miłości do zwierząt, postrzeganiu otaczającego świata. Są też dzieła o charakterze bardziej artystycznym, będące ekspresją stanów emocjonalnych i próbą ich odreagowania. Te ostatnie zwracają uwagę walorami kolorystycznymi i zaciekawiają tajemniczością psychiki autystycznego dziecka. Ich cecha charakterystyczna to również absolutna szczerość. Autystycy bowiem nie są zdolni do udawania czegokolwiek.

Uczestnicy wernisażu zostali potem zaproszeni na projekcję filmu „Śubuk” w reżyserii Jacka Lusińskiego. Ta wyjątkowa, przejmująca i świeża, bo ubiegłoroczna produkcja, jest obrazem walki najpierw samotnej matki, a potem coraz lepiej zorganizowanego środowiska rodziców o właściwy system edukacji i opieki nad dziećmi ze spektrum autyzmu. 

Poniżej – opis filmu:

Rok 1989. Młoda dziewczyna, Maryśka, zachodzi w ciążę ze starszym od niej milicjantem Darkiem. Mężczyzna nie chce dziecka i zmusza kobietę do aborcji. Mimo kiepskiej sytuacji materialnej i ambitnych planów życiowych, Maryśka decyduje się urodzić, a Darek usuwa się z jej życia. Wkrótce potem na świat przychodzi jej syn, w którego wychowaniu wspiera ją starsza siostra, Marta. Bardzo szybko okazuje się, że chłopiec mocno różni się od rówieśników: jest dziwnie wycofany, zamknięty w sobie, a jedyne wypowiadane przez niego słowo to „śubuk”. Mijają kolejne lata, syn Maryśki zostaje wyrzucony z przedszkola, a po jakimś czasie pojawia się diagnoza lekarzy: chłopiec ma autyzm. Maryśka początkowo nie wie, jak odnaleźć się w tej sytuacji, a w Polsce lat 90. nikt nie rozumie tego zaburzenia. Kobieta ma przeciwko sobie również zawziętego sąsiada Feliksa, który – słysząc krzyki dziecka w mieszkaniu – donosi na policję, że ta znęca się nad synem. Maryśka jednak nie poddaje się i postanawia dowiedzieć się jak najwięcej o autyzmie oraz zrobić wszystko, aby jej syn mógł podjąć normalną edukację. Wie bowiem, że chłopiec jest ponadprzeciętnie inteligentny, ale wymaga więcej uwagi i cierpliwości od otoczenia. Rzucając wyzwanie służbie zdrowia i polskiemu systemowi oświaty, Maryśka odnajduje inne matki w podobnej sytuacji, ignorowane przez system. Od tej pory kobieta nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć swój cel oraz zapewnić swojemu synowi społeczną akceptację i zrozumienie.

(asz)