Światło okna dawało zaledwie 10 cm luzu dla gabarytu maszyny, dlatego operacja wymagała zimnej krwi tudzież ogromnej ostrożności i precyzji. Dźwig był sterowany z wnętrza ratusza, elektronicznie, a jego ramię od poprzeczki w oknie momentami dzieliło zaledwie pół centymetra. Żeby zyskać choć minimalnie większy dystans, ekipa wykonawcza z krakowskiej firmy „Sotilo” – cały czas w napięciu nerwowym – przewracała korpus „na plecy”, zmieniając zaczepienie pasów.

– Po zakończeniu tej akcji zgłaszam się na kardiologię… – półżartem rzucił szef wykonawczej grupy, Janusz Karpiński.

Gra szła o to, by nie uszkodzić ratuszowego okna ani nie upuścić półtonowego ciężaru. Odmontowane elementy ważącej w sumie 670 kg maszyny wyjechały tą samą drogą albo zostały zniesione po schodach. Potem – kawałek dalej, z ul. Sobieskiego, kolejne części, również z pomocą dźwigu, wprowadzono do oficyny dawnego Hotelu Herza.

Przy demontażu – choć specjaliści mieli na to nadzieję – nie odnaleziono na korpusie roku produkcji, jedynie numer seryjny „162”. Litery na oczyszczonym ze stwardniałego kitu szyldzie: Hellig & Müller in Wien – zostały pozłocone i prezentują się teraz naprawdę stylowo.

Wykonawcy rozbiórki i przenosin, po emocjonującej operacji, są pełni uznania dla technicznego pomyślunku fachowców z epoki naszych pradziadków. Bo zdecydowanie mniej mieli go demontujący i składający maszynę na powrót w latach PRL-u. Mechanizm nosi wyraźne ślady tej ingerencji.

(asz)