Urodzony w wysoko pod Gorcami położonej Ochotnicy, w dzieciństwie doświadczył biedy i ciężkiej pracy – przy wypasie bydła i na służbie. Ale od małego garnął się do nauki i był ciekaw świata. Te cechy zawiodły go do Miasta, gdzie zamieszkał razem ze swoją żoną, również ochotniczanką, Marysią, pracownicą tatrzańskich schronisk. Wspólne życie zaczynali przy ul. Podtatrzańskiej, w garażu przerobionym na pokoik. 

Franciszek Szlaga imał się różnych zajęć, by zapewnić godny byt żonie, córce i dwom synom, z których jeden poszedł za głosem powołania, zostając księdzem. Prowadził kiosk „Ruchu” na jednym z blokowych osiedli, a na dłużej związał się z Nowotarskimi Zakładami Przemysłu Skórzanego „Podhale”, gdzie poznał mnóstwo ludzi i przeżywał fascynację dynamicznym rozwojem fabryki, miasta, regionu.

Na czas pracy w kombinacie właśnie przypadł jego literacki debiut – na łamach „Zarzewia”. Rok był wtedy 1972. Przedstawiwszy z właściwą sobie szczerością kawałek prawdy o swoim ówczesnym zakładzie pracy (NZPS „Podhale”), Franciszek Szlaga z jednej strony napytał sobie biedy w fabryce obuwia, ale z drugiej strony – zwrócił na siebie uwagę redaktora naczelnego „Polityki”. Być może był to dla niego trwały impuls do pisania.

Stał się dokumentalistą swoich przeżyć, doświadczeń i drogi życiowej – z rodzinnej wsi do fabryki zatrudniającej 10 tysięcy ludzi. Z latami rosła w nim kronikarska pasja. Po pierwszej książce, wydanej własnym sumptem w 2003 r., poszły następne: „Świat piękny – życie trudne” (2003 r., z kolejną częścią w 2005 r.), „Z ziemi polskiej, czyli On przemienił człowieka” (o Janie Pawle II, 2007 r.), wreszcie „Popatrz w serce miasta. Nowy Targ wczoraj i dziś” (wydana w 2011 r., przy wsparciu Miasta).

Ta ostatnia książka prawie w połowie poświęcona jest szkołom, po części zakładom pracy, spółdzielniom, a więc obrazująca, jak dynamiczny rozwój nastąpił w kilkudziesięciu latach historii Nowego Targu.

Materiały zbierał Franciszek Szlaga w różnych archiwach, przedsiębiorstwach i instytucjach, z dużą determinacją i skrupulatnością. Czas na pisanie miał tylko w nocy… I – jako świadek wszystkich tych przemian – nie stracił przyjaznego, ciepłego stosunku do ludzi, jakiejś niedzisiejszej już wdzięczności.

Niemal do końca swoich dni był ruchliwy, żywotny, zainteresowany wszystkim, co się dzieje dookoła. Wielu ludziom zostanie w oczach jego drobna sylwetka na rowerze w perspektywie ulic prowadzących do „nowego” kościoła, z którym łączyła go nie tylko praca, ale i sentymentalna więź.

(asz)