O ile dochód z poprzednich wydawnictw był przeznaczony na pomoc dzieciom Afryki, tak najnowsza, dość wyjątkowa publikacja – „Modlitwa i Poezja Religijna” – jest cegiełką w zbiórce środków na terapię genową dla dotkniętej rdzeniowym zanikiem mięśni Kamilki Gil.

    Poezja metafizyczna, w której łączą się wątki duchowości, filozofii i teologii, stanowi nieustanne wyzwanie dla naszego myślenia i wrażliwości – przypomina Autor. Poszukuje odpowiedzi na fundamentalne pytania dotyczące istnienia, rozwoju ducha i wieczności, przekraczając granice materialnego świata. Słowa tych modlitw i wierszy zapraszają nas do kontemplacji, do głębokiego zastanowienia się nad sensem ludzkiego losu oraz do poszukiwania duchowej równowagi w niepewnym i pełnym sprzeczności życiu. Tomik modlitw i poezji religijnej oraz metafizycznej, który trzymają Państwo w rękach, jest próbą zbliżenia się do tajemnicy, której pełnia przekracza granice zrozumienia. W wierszach zawartych w tym zbiorze odnajdą Państwo inspirację, otuchę i refleksję, która wskazuje drogę ku głębszemu poznaniu siebie i wszechświata. Niech te słowa staną się mostem pomiędzy naszym materialnym bytem, a nieśmiertelnym duchem, otwierającym nas na doświadczenie niepojętej Transcendencji.

    Zapraszam do podróży przez te strony, pełne modlitw, refleksji i zamyśleń nad tym, co większe niż my sami. Niech te wiersze staną się towarzyszami w chwilach zadumy, radości, smutku i nadziei, prowadząc nas ku odważnym spotkaniom z tym, co ukryte w nas i poza nami.

Wszystkim, którzy swoimi ofiarami przyczyniają się do pomocy Kamilce Gil, chorej na SMA serdecznie dziękuję, w imieniu jej Rodziców i w jej imieniu. Dziękuję jej Rodzicom za zgodę na publikację tego tomiku wierszy dla Kamilki. Całość ofiar z tej książki „Mów do ludzkich sumień 5. Modlitwa i Poezja Religijna” (po zapłaceniu druku) będzie przelana na jej konto www.siepomaga.pl/kamila-sma. Jej brat bliźniak jest zdrowy…

Poniżej – jeden z wierszy tego tomu – „Samotność”:

Gdy w samotności siedzę w pokoju,

otworzyć ust nie ma do kogo,

bo przecież wszyscy śpią już głęboko

zmęczeni spraw codziennych tysiącem.

Samotność od lat jest mi znana,

a przecież czasami ciężarem się staje,

bo człowiek zwierzęciem jest stadnym, nie rośliną czy pnączem.

I chciałby duszę spotkać,

jedno myślącą i umiejącą myśli odgadnąć, co w głowie się plączą.

I porozmawiać chciałby,

nie o kompotach, ale o sfer niebieskich odwiecznych obrotach.

Lecz to są przecież tylko marzenia i nocne, samotne westchnienia, bo inni życiem codziennym zajęci,

czasu nie mają, ni chęci.

I Kopernika nie spotkam w mej samotności,

ani Sokrates tu nie zagości.

Więc pozostaję w tej ciszy nocnej,

pośrodku nocy pustej i mrocznej.

Sierpień 2018