To był szał radości, prawdziwa fiesta, która zaczęła się na placu Evry, a zakończyła przed blokiem, gdzie Kamilka mieszka wraz rodzicami i bratem bliźniakiem Sebastianem. Za pawilonami handlowymi zgromadziły się strażackie wozy, motocykle, grupki ludzi z zielonymi balonikami w rękach. Byli starsi, młodsi i ci jeszcze w wózkach; byli strażacy, policjanci, ratownicy medyczni, motocykliści, młodzież z OSP, koła gospodyń. Przyjechał i wójt Szaflar, skąd pochodzi tata Kamilki.

Gdy to zgromadzenie ruszyło z placu przed blok, dźwięk klaksonów mieszał się z okrzykami: – Mamy to!!! – Udało się!!! Sąsiedzi Kamilki musieli być mocno zdziwieni, gdy na osiedlowej uliczce w wieczornym zmroku rozbrzmiało „Sto lat!”. Królowa całego zamieszania szybko jednak pojawiła się w oknie na rękach mamy. Mimo totalnego zaskoczenia, akcja była szybka: sweterek, czapeczka i… triumfalne wyjście z klatki. Nie było nawet czasu na ubieranie bucików – do wiwatujących ludzi trzyletnia królowa „zeszła” w skarpetkach.

Strzelił szampan, ale łzy wzruszenia lały się już wcześniej. Nawet ratownikom zaprawionym w różnych bojach. Zaczęły się uściski, dziękowania, w ruch poszły przyniesione przez kibiców Kamilki gadżety: duży biały miś, balon-miś, złoty napis KAMILKA z dmuchanych liter, zielono-biały bukiet od ratowników medycznych, sztuczne ognie, portrecik z autografami. A wolontariusze byli oczywiście w koszulkach Misi-Kamisi. Koronę trudno było w tym zamęcie przypiąć do czapeczki, ale udało się. Jak cała ta fantastyczna akcja.

Dla mamy, Kamilki, Zuzanny, wystąpienia przed mikrofonem to już chleb powszedni – tyle razy trzeba było prosić… Ale teraz można już było dziękować – za cud empatii, ogrom wsparcia i pomocy.

Zielone baloniki frunęły w niebo.

Liderzy i koordynatorzy zbiórki – Ewelina Walkosz i Grzegorz Krzystyniak – nie mogli ochłonąć z emocji i wzruszenia. Wszak akcja rozpoczęta w lutym zatoczyła tak szerokie kręgi, że objęła całą Polskę. To było prawdziwe pospolite ruszenie, wyścig z czasem, ocean poświęceń i szlachetnych gestów, całe mnóstwo pomysłów, inicjatyw, nieustannych imprez, meczów, licytacji, zbiórek odzieży, pieczenia ciast. W ostatniej turze licytowano dla Kamilki nawet… dwa konie.

Teraz, żeby dostać upragniony przez rodzinę „najdroższy lek świata”, szwajcarski specyfik „Zolgensma”, Kamilka będzie musiała przejść dwutygodniową kwarantannę – już w Lublinie, bo lek (w tamtejszym szpitalu klinicznym) poda pani doktor, która kwalifikowała dziewczynkę do terapii genowej. Ale musi być pewność, że mała pacjentka nie ma żadnej infekcji. Dlatego w Lublinie przez dwa tygodnie będzie mieszkać tylko z mamą. Wolontariusze już poszukują lokum blisko szpitala. Po podaniu „Zolgensma” – obserwacja i kolejna kwarantanna. Ale potem – już tylko rehabilitacja. O tyle krótsza i łatwiejsza, że Kamilka cały czas była rehabilitowana i poddawana zabiegom odżywiającym wiotczejące mięśnie.

Podczas wieczornej fiesty przed blokiem Kamilka przechodziła z ramion w inne ramiona. Była uśmiechnięta, jakby rozumiała sens tego głośnego zamieszania. Do mikrofonu miała powiedzieć: ” – Dziękuję!”. Powiedziała: ” – Mama!”.

Po uwieńczonej sukcesem zbiórce najbliższym i „aniołom Kamilki” marzy się kolejny cud – żeby można z nią było pójść na spacer.

 (asz)