Razem ze snopami iskier płyną w niebo modlitwy i śpiewy. Znów rozbrzmiewają słowa św. Jana Pawła II – słowa otuchy, nadziei, upomnienia, uwielbienia dla Stwórcy. Wśród gorczańskiej przyrody, którą w swoich krakowskich latach tak ukochał biskup Karol Wojtyła; na wysokości, z której za dnia rozpościera się widok na miasto pierwszej Pielgrzymki do Ojczyzny i na całą panoramę Tatr – czuje się je mocniej i głębiej. Tak samo, jak tęsknotę, wdzięczność i nadzieję płynącą z zawierzenia.

Watra – co roku organizowana przez nowotarski Oddział Związku Podhalan, a kilka lat w swojej historii przez zespół „Śwarni” – w 20. rocznicę śmierci zgromadziła na grzbiecie Działu ok. 400 osób. Więcej niż zwykle, bo po chmurnym, wilgotnym dniu już popołudnie przyniosło poprawę i fantastyczną widoczność. W dole pulsowały światła miasta. Przed portretem płonęły z znicze ułożone w dwudziestkę.

Nad ogniem z potężnego stosu bierwion czuwają zawsze strażacy nowotarskiej OSP. Okrągłą rocznicę uczciła góralską nutą muzyka „Hyrnych” w godnym składzie, a modlitwy prowadził ks. Władysław Zązel – kapelan Związku Podhalan. Ludzie, którzy dojechali, przyszli różnymi drogami, wspięli się na Dział – otoczyli Watrę potężnym kręgiem. Nie brakło w nim ani starszych, ani dzieci. Część tych ludzi doskonale pamięta uniesienie z czasu Pierwszej Pielgrzymki i nieprzebrane tłumy na nowotarskim lotnisku.

Przed 20. rocznicą Zarząd Główny Związku Podhalan odebrał mnóstwo zaproszeń na upamiętnienia w różnych miejscach podhalańskiej, podtatrzańskiej ziemi. To też znak, że górale – choć różnie się plotą ich drogi przez życie – chowają w sercach wdzięczność i dbają o pamięć. Blask Watry na Dziale łączy się ze światłem, które rozjarzyło Krzyż na Giewoncie.

– Tak w małżeństwie, jak w rodzinie, w społeczności – żeby ogień płonął i grzał, zawsze trzeba do niego dokładać. Każdy swoją gałązkę, wiązkę chrustu, kawał drewna – mówił ks. Władysław.

W godzinę śmierci, o 21.37 – krąg przy Watrze Pamięci połączył głosy w strofach „Barki”. Niejedne oczy zaszkliły się łzami. Ale w dół schodzić było lżej – z błogosławieństwem, z ufnością, z przypomnieniem tego pełnego miłości spojrzenia, uśmiechu i głosu. Głosu mocnego, z latami coraz cichszego i bardziej drżącego, ale powtarzającego tę samą prawdę.

(asz)