W obu przypadkach scenariusze to autorskie teksty reżyserów. Oba zespoły wykazały się scenicznym doświadczeniem, polotem i sprawnością, nie tracąc przy tym wdzięku swojskości. Bo jest to przede wszystkim teatr miejscowych dla ziomków. Dlatego zdeterminowany, by ich nie zawieść. Aktorzy dają więc z siebie wszystko, przy tym serwują publiczności rozrywkę ambitną, inspirującą do myślenia, po prostu – relaks na poziomie.

– Jesteśmy w nowej przestrzeni, próbujemy się w niej odnaleźć – mówi Andrzej Rozmus, aktor, reżyser, opiekun Studia Teatralnego MCK. – Najpierw przerwały nam pracę remont i przebudowa, potem Covid, więc spotykaliśmy się rzadziej. Ale powoli znów zaczynamy działać. Udało się nam to doprowadzić do końca. Mieliśmy premierę i próbę generalną w jednym. 

Znakiem ożywienia jest również to, że do grupy teatralnej dołączyło kilka nowych osób. Je także musiał uwzględnić scenariusz.

Scenografia była naprawdę niskobudżetowa: kilkanaście metrów folii remontowej, wiaderko z „Castoramy” oraz trochę sprzętów z MCK-u: segregatory, dwa biurka, wózek, drabina, krzesła i laptopy. Mimo tej ascezy spektakl zatrząsł urzędową wieżą Babel. Przynajmniej powinien…

– Ja mam całe morze pomysłów, cały ocean – nie ukrywa autor sztuki i reżyser spektaklu. – Tylko jest kwestia techniczna: po pierwsze 14-osobową grupę bardzo trudno zgrać. A że jest to teatr zdecydowanie feministyczny – nie ma takich sztuk, więc trzeba je pisać specjalnie, „pod ludzi”. A ja nie umiem pisać o czymś, co mnie nie interesuje. Stąd pomysł na „Procedury”, czyli na parodię biurokracji, z którą obcujemy na co dzień. W każdej jednej instytucji jest mnóstwo absurdalnych przepisów, które nie pozwalają tym instytucjom działać. Jeżeli względna równowaga między ilością przepisów a zdrowym rozsądkiem występuje, to wszystko jest w porządku. A jeżeli jesteśmy przeciążeni przepisami, to zdrowy rozsądek się wyłącza, następuje paraliż decyzyjny, komunikacyjny i nic się nie da zrobić. Z tym mamy teraz trochę do czynienia, zwłaszcza w nowym MOK-u, bo tu dla nas przestrzeń jest naprawdę nowa i trochę nowe reguły. Pomysły nowe na przyszłość jak najbardziej mam, tylko pytanie: w jaki sposób to będzie działało?…

Sztuka z tekstem i według reżyserskiego zamysłu Andrzeja Rozmusa wypełniła salę widowiskową MCK-u do ostatnich rzędów. Trafność obrazu perypetii ofiar urzędniczej omnipotencji, indolencji i znieczulicy publiczność nagradzała salwami śmiechu. Co więcej i co gorsza – przyjmując tę tragifarsę jako odzwierciedlenie realności, w której wszyscy się poruszamy.

Na tę sztukę z domieszką Mrożkowego teatru absurdu, składa się z dwanaście scen, a ich bohaterowie to: dwuosobowa ekipa remontowa, cały sztab urzędniczek, petenci ze swoimi życiowymi sprawami do załatwienia oraz pani prezes i mityczny naczelnik pojawiający się w scenie finałowej.    

Finał jest taki, że to rozsądek musi ustąpić przed procedurami. Na scenie oglądamy całkowitą destrukcję racjonalizmu. I paradę petentów, których biurokratyczna machina w połączeniu z urzędniczą indolencją doprowadza na skraj desperacji i obłędu. Wszystko przy wtórze powtarzanego jak mantra banału: „Cieszę się, że mogłam pomóc”.

Triumfuje absurd przepisów, które nie tylko uniemożliwiają skończenie remontu biurokratycznego labiryntu pokoi, ale nawet jego rozpoczęcie…

Co więcej – prostoduszny i pogrążony już depresyjnej paranoi Józio zaczyna wreszcie rozumieć, że remontu, na który podpisał umowę, nie opłaca się mu ani zaczynać, ani kończyć. Opłaca się mu natomiast ogłosić upadłość firmy i założyć następną, która znowu wygra „ustawiony” przetarg. Wszystko, co się w biurowym molochu działo, wyjaśnia na końcu złota myśl naczelnika:

Wszystko to jest system rurek,

Byle wiedzieć, w którą dziurę

Swój prywatny wkręcić kurek.

Po owacji ze strony premierowej widowni zaczęły się pytania, kiedy następny spektakl i czy nie dałoby się nam nim zgromadzić całej urzędniczej kadry z miasta i powiatu – pod rygorem obecności obowiązkowej. Cóż – reżyser-autor i aktorzy zrobili swoje. Ale zebrać 15-osobową grupę amatorów nie jest łatwo. Szybciej chyba zobaczymy i usłyszymy samego Andrzeja Rozmusa. 

– Na ostatnią niedzielę czerwca przygotowujemy kolejny Salon Poezji – anonsuje on. – Będzie to „Bal w operze” – takie poetycko-muzyczne wydarzenie „na ostro”. Jeżeli sam sobie dobieram repertuar, to nie jestem aktorem subtelnym. Lubię – jak już uderzyć w dzwon, to największy i z całej siły: żeby było słychać.

(asz)

Fot. os, asz