Artystyczne szlify zaczął zdobywać w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale dyplom uzyskał już w Warszawie, kończąc Wydział Architektury Wnętrz stołecznej ASP. Był to rok 1975.

Nieco młodszy od Stanisława Kuskowskiego, przyjaźnił się i z „czarnym malarzem” i z jego żoną – Marianną Beleć-Kuskowską. Serdeczne więzi łączyły go też z Władysławem Hasiorem, którego sztuka miała duży wpływ na jego twórczość, zwłaszcza na komponowane z rozmaitych materiałów i przedmiotów asamblaże. Pod jego ręką, w nowych kontekstach, zużyte nieraz, odpadowe rzeczy zyskiwały drugie życie i nowe znaczenia. Prócz malarstwa, Grzegorz Szelpuk zajmował się też sztuką użytkową w obszarze reklamy wizualnej.

Jeszcze w latach PRL-u i wkrótce po reformie samorządowej, w nowotarskim magistracie piastował stanowisko plastyka miejskiego.

Szarmancki, dowcipny – swoich najlepszych latach uchodził za duszę towarzystwa i czerpał z życia pełnymi garściami.  Jego pasją było szybownictwo, w którym odnosił notowane przez Aeroklub sukcesy.

Regularnie uczestniczył w Prezentacjach Nowotarskich, dostarczając na urodziny Galerii „JATKI” swoje najnowsze prace. Ostatni raz pojawił się na nich w 2023 roku, z asamblażem, który z pozoru przyciągał wzrok urodą kwiatów, ale miał swoją eschatologiczną symbolikę.

Ostatnie asamblażowe dzieło Grzegorza Szelpuka

Teraz, w październiku, Grzegorz Szelpuk obchodziłby 80-te urodziny.

W środowisku nowotarskich plastyków dojrzewa myśl, by upamiętnić zmarłego przyjaciela tablicą z brązu.

(asz)